اینجابرای چه کسانی بهارستان است؟!

نویسنده : سپهری

سه شنبه /۱۴ شهریور ۱۳۹۶

اینجا بهارستان است،اما برای چه کسانی بهارستان است؟

 اینجا سازمان برنامه و بودجه است،اما کدام برنامه؟ کدام بودجه؟ وبرای که؟

من درجمع بازنشستگان ...!

 نمی دانم چه چیزی ؛ چه انگیزه ای ؛ چه فکری ؛ چه نفعی ؛ چه کنجکاوی ای ؛وچه

حسی ...  من و چند شاغل دیگر را به میان آنان آورده است ! نه پلاکاردی ؛ نه همراهی برای شعار دادنی !

 شاید یک نظاره گرِ صِرف ...!

  شایدترس از آینده ای که پس از۳۰ سال خدمت دامنگیر من هم بشود، آینده ای نه چندان دور ؛  که جزو بازنشستگان خواهیم شد...!

  هر بار دیدن این جمع  وجودم را به درد می آورد،وتنم رامی ارزاند...!

زیراحس می کنم دراین سرزمین،قانون نه تنها پشتیبان هیچکس نیست،بلکه پیام قانون برای معترضین سرکوب است....!

دیدن باز نشستگانی که شاید ۲۰ سال از بازنشستگی آنها گذشته است  و همچنان به دنبال گرفتن حق خود و اجرای قانون هستند و  امیدوارند که موفق شوند !  شاید هم از سرِ یاس و نا امیدی ؛ آخرین  مسیر ها و راه ها را می پیمایند و از فریاد زدن خواسته ی خود ابایی ندارند  !

شایدهم می خواهند،باعدالتخواهی خویش هنوز معلم وآموزگار باشند،برای آنان که دربرابر بی عدالتی سکوت می کنند. کوشش بیهوده به از خفتگیست  .

  دلم به درد می آید،وقتی باز نشستگانی را می بینم، که با وجود ضعف و ناتوانی جسمی در این هوای گرم ،  عرق ریزان  در این مکان گرد هم آمده اند.

به جای دولتمردان  شرمنده می شوم ؛  وقتی متوجه میشوم برخی از آنها از شهرستان های دور و نزدیک ؛ از تبریز و آستانه و شیراز و کرمانشاه  و کرج و‌.‌‌...  آمده اند و حضورشان در این تجمع ها تکرار شده است ؛ و این  یعنی بارها و بارها  همراه بقیه شده اند تا شاید به خواسته هایی برسند، که حتی خود دولتمردان نیز  آنها را محق  می دانند.

هروجدان پاکی به همت آنان آفرین می فرستد.

حضورشان تحسین بر انگیز است اما همزمان نگران سلامتی و بود و نبودشان می شوم ! !  باخودفکر می کنم ؛ تک تک این بزرگان الان باید در زیر سقفی؛ سایه ای  ؛ یا  اتاقی آرام  و امن  استراحت کنند، و برنامه ای برای گردش در شهر و سفر  بریزند و یا فرزندان و نوه های خود را به بهانه های مختلف به منزل خود بکشانند ؛ به گرمی از آنها پذیرایی کنند  و برایشان خاطره بگویند ؛  راهنمایشان باشند و در کنارشان احساس خوبِ بزرگتر بودن را  درک کنند . به دنبال برنامه هایی برای سلامت خود باشند؛  ورزش و فیزیوتراپی و خدمات پزشکی مستمر و....

اما دریغ که همه ی اینهاپس از سی سال کار صادقانه میسر نیست ؛ یا حداقل برای اکثریت میسر نیست،  و تاسف برای مملکتی که احترام بزرگان خود را ؛ حد اقل از نظر سن و سال هم شده، پاس نمی دارد،  چه برسد به بزرگان صاحب نظر و اندیشه ،که می دانیم بر آنها نیز چه می گذرد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: